ΜΑΙΑ, Πλάγου Φωτεινή

Η δική μου ιστορία …

και λίγα περισσότερα για μένα…

Είμαι και εγώ μαμά δύο υπέροχων παιδιών που συνέχεια μου μαθαίνουν κάτι νέο. Στην κόρη μου είχα μια εκπληκτική εγκυμοσύνη: δούλευα στο Πταισματοδικείο της Καλαμάτας στη γραμματειακή υποστήριξη, παρακολουθούσα μαθήματα στο τμήμα Τοπικής Αυτοδιοίκησης στο ΤΕΙ Καλαμάτας (2η σχολή) και έκανα και μαθήματα ανώδυνου τοκετού. Πήρα περίπου 11-12 κιλά, έτρωγα εξαιρετικά και γυμναζόμουν. Ούτε κατάλαβα πως πέρασαν οι μήνες… και ήρθε η ώρα να γεννήσω και πήγα στο μαιευτήριο στις 21.00 μμ με την μπάλα μου (και τον άντρα μου και μου λέει «πας καλά; Θα γελάνε μαζί μας!») και γέννησα στις 13.17 πμ ένα υγιέστατο κοριτσάκι δίχως να τραυματιστεί το περίνεό μου.

Η ιστορία του γιού μου 2 χρόνια σχεδόν μετά είναι εντελώς διαφορετική. Ξεκίνησα με ναυτίες και τάση για εμετό τους πρώτους τρεις μήνες. Έτρωγα μόνο παγωτά και μακαρόνια και γαριδάκια (ναι …ναι τα γνωστά δρακουλίνια και πακοτίνια!), πήρα 18 κιλά και κυνηγούσα την κόρη μου από πίσω, η οποία ως σχεδόν δίχρονο είχε πολλή ενέργεια!!! Εμφάνισα κιρσούς στα γεννητικά όργανα, φλεβίτιδα στα πόδια μου, έκανα αντιπηκτικές ενέσεις και κάθε πρωί πρώτο πράγμα πριν σηκωθώ από το κρεβάτι φορούσα ειδικό ελαστικό καλσόν! Πέρασα μεγάλο μέρος της εγκυμοσύνης μου να είμαι θυμωμένη και να σκέφτομαι τι μπορώ να κάνω για να φύγουν οι κιρσοί και να γεννήσω ξανά φυσιολογικά! Σα να μην έφθαναν όλα αυτά το αγοράκι μου είχε αποφασίσει ότι ήταν καλύτερα για αυτόν να είναι με το κεφάλι επάνω ( το γνωστό ισχιακό μωρό) και ήρθε η μέρα να γεννήσω με καισαρική, αφού, όμως, είχε ξεκινήσει ο τοκετός και είχα συστηματικές συσπάσεις. Έκανα ραχιαία αναισθησία και μαντέψτε… δεν μ έπιασε (δεν μπορούσα να το χωνέψω με τίποτα ότι θα έκανα καισαρική!!!) και αφού ένιωσα το κόψιμο με το νυστέρι μου έκαναν και μέθη (έχασα τελείως τις αισθήσεις μου) … ξύπνησα με το μωρό στο στήθος να θηλάζει και το απόλυτο κενό… η στενοχώρια μου ΤΕΡΑΣΤΙΑ! Σύμφωνα με τα λεγόμενα όλων ανάρρωσα πολύ γρήγορα από το χειρουργείο, όμως εμένα τόσο ψυχολογικά όσο και σωματικά μου πήρε περίπου δύο χρόνια για ν’ αποδεκτό αυτό που έγινε.

Και τα δύο τα παιδάκια μου τα θήλασα έναν χρόνο.

Οι γέννες τους και η ανατροφή τους με βοήθησαν και με βοηθούν να ανακαλύπτω συνέχεια νέα πράγματα τόσο για εμένα όσο και για τον κόσμο μέσα στον οποίο ζούμε. Δεδομένα και αυτονόητα πράγματα δεν υπάρχουν! Κάθε γυναίκα φθάνει στην εγκυμοσύνη και τον τοκετό κουβαλώντας το προσωπικό της ιστορικό (τον τρόπο που γεννήθηκε η ίδια, τη σχέση με τους γονείς της, την παιδική της ηλικία κλπ), το γυναικολογικό και μαιευτικό της ιστορικό (υπογονιμότητα, εκτρώσεις, αποβολές κλπ) καθώς και το ψυχολογικό της ιστορικό ( αυτοεκτίμηση, άγχη, φοβίες κλπ).

Όπως, μέχρι τώρα, θα έχετε καταλάβει για εμένα- μου αρέσει να μαθαίνω /ανακαλύπτω συνέχεια νέα πράγματα, σχετικά ή άσχετα με το επάγγελμά μου. Αυτό με κάνει να νιώθω ότι μπορούμε να συνεργαστούμε πιο αποτελεσματικά.

Πιστεύω ότι κάθε γυναίκα έχει δικαίωμα να προσπαθήσει να απολαύσει την περίοδο της εγκυμοσύνης, του τοκετού και της λοχείας και εν γένει της μητρότητας όπως η ίδια επιθυμεί και ονειρεύεται. Είναι εξαιρετικά σημαντικό -συνοδοιπόρος και συμπαραστάτης σε όλο αυτό το ταξίδι να είναι ο σύντροφός της.

Πιστεύω ακράδαντα ότι η οικογένεια είναι μικρογραφία του κόσμου και για να αλλάξουμε τον κόσμο χρειάζεται να αλλάξουμε πρώτα την οικογένεια.
Αυτά σκεφτόμουν και το 2017 ίδρυσα στην Καλαμάτα το Πρότυπο Κέντρο Προετοιμασίας Μητρότητας BABYLOL.