Μια προσωπική εμπειρία | Η ζωή μας φύλαγε μια Κρήνα

Η ζωή μας φύλαγε μια Κρήνα, τι χαρά!

Είναι εκείνη η στιγμή που κοιτάς το τεστ και δεν ξέρεις πώς να αντιδράσεις! Για μένα, χαρά σίγουρα, μια ζωή φυτεύτηκε μέσα μου αλλά και αγωνία αν θα πάνε όλα καλά! Για το Γιάννη μου, μόνο χαρά! Ήθελε τόσο πολύ να κάνουμε άλλο ένα παιδάκι, κι αν ήταν και κορίτσι.. Τελικά, όλα καλά πήγαν, ίσως και παραπάνω από καλά.

Όχι, δεν ήταν εύκολα αλλά και πάλι. Στην αρχή είχα αυτές τις ναυτίες και το στομάχι μου και μια συνεχόμενη εσωτερική ταραχή που κράτησε 3 μήνες αλλά πέρασε. Και μετά ήρθε ο διαβήτης κύησης και το καθημερινό τρύπημα και μέτρημα. Ένα ατελείωτο μέτρημα του πότε θα φάω, πόσο θα φάω, πότε θα μετρήσω, τι ώρα είναι για να ξαναφάω, μήπως να ξαναμετρήσω.. όμως πάει κι αυτό, πέρασε. Και μια μέρα κουράστηκα και μάτωσα αλλά δεν ήταν τίποτα και πάει κι αυτό, πέρασε. Κι ο καιρός περνούσε και η Κρήνα μου δημιουργούνταν, εξελίσσονταν μέσα μου και εγώ έκανα απλά ό,τι καλύτερο μπορούσα να φέρω εις πέρας αυτό το έργο. Και ο τοκετός; Ήρθε η ώρα να σκέφτομαι κι αυτόν. Πού θα γεννούσα, με ποιον, μόνη μου, τι ήθελα να είναι διαφορετικό από την προηγούμενη φορά; Θέλω να γεννήσω στο σπίτι. Άραγε μπορώ; Στην ηλικία μου, με την κατάσταση υγείας μου, μπορώ; Τόσες το έχουν κάνει.. γιατί όχι κι εγώ.. Τότε η Κατερίνα (πρώτο μεγάλο ευχαριστώ) μου είπε: «Θα πας στη Φωτεινή. Δεν θα σου πει τι να κάνεις, αλλά θα βρεις εσύ αυτό που θες.»

Κι έτσι, με βαριά σχεδόν καρδιά και με μια αίσθηση ότι έπρεπε να γίνει όλο αυτό για να βρω τι θέλω, γιατί μέχρι τότε «τα βαριόμουν όλα αυτά», πήγα στο Babylol και βρήκα τη Φωτεινή (δεύτερο μεγάλο ευχαριστώ). Για 2 μήνες προετοιμάστηκα όσο δεν μπορούσα καν να φανταστώ, τόσο σωματικά όσο και ψυχικά για κάτι που μόνο τη στιγμή που θα το βίωνα θα το αντιλαμβανόμουν. Κάναμε τη γυμναστική μας, τις ωραίες μας συζητήσεις, γίναμε ομάδα με τις υπόλοιπες μαμάδες φτιάξαμε γύρω μας αυτό που λείπει από την κοινωνία σήμερα. Βγήκαμε από την απομόνωση. Ήρθαμε σε επαφή ανθρώπινη, κι αγγίξαμε η μία την κοιλιά της άλλης, μοιραστήκαμε τις ανησυχίες μας, μιλήσαμε χωρίς προκαταλήψεις για τόσο φυσιολογικά πράγματα όπως το στήθος μας, το γάλα μας, τον έρωτα, το αιδοίο μας, κι άλλα λέξεις που στο άκουσμά τους πολλοί απορούν, πολλοί δεν τις έχουν ξεστομίσει καν. Λέξεις με τόση δύναμη, λέξεις που δίνουν ζωή. Ετοιμάσαμε τα «νωθρά» μας σώματα για να κάνουν αυτό που είναι φτιαγμένα αλλά έχουν ξεχάσει να κάνουν.

Είχαμε πια με το Γιάννη αποφασίσει ότι θέλουμε η Κρήνα να γεννηθεί στην θαλπωρή του σπιτιού μας, περιτριγυρισμένη από αγάπη και θετική ενέργεια, με τον πατέρα της παρόντα, χωρίς άσκοπες και επώδυνες μαιευτικές παρεμβάσεις, να την αγκαλιάσουμε και να θηλάσει αμέσως, να κοπεί ο ομφάλιος λώρος της όσο το δυνατόν αργότερα γινόταν, αφού αδειάσει το αίμα μου μέσα της, απλά και όμορφα, χωρίς βία, όπως γινόταν παλιά αλλά και με την ασφάλεια, την ενημέρωση και την προετοιμασία που σου προσφέρουν οι μαίες που αναλαμβάνουν κάτι τέτοιο.

Κάπως έτσι ήρθαν στη ζωή μας η Γιάννα και η Ηλέκτρα, οι ιέρειες της ζωής, οι δεύτερες μάνες για μένα και την Κρήνα μου, οι μαίες μας που ήταν μαζί μας όταν γέννησα. Οι δύο αυτές γυναίκες, για τις οποίες είμαι τόσο τυχερή που γνώρισα (τρίτο ευχαριστώ στην Χριστίνα που μου τις σύστησε) και στάθηκαν δίπλα μας, σε όλη μας την οικογένεια σαν δύο βράχοι που αντέχουν τα πάντα. Γιατί τελικά γέννησα στο σπίτι μας, κι ο Γιάννης απάλυνε κάθε μου πόνο, και με φρόντιζε παράλληλα με τις μαίες και στο τέλος, είδε τη μεταμόρφωση της Κρήνας τη στιγμή που βγήκε από μέσα μου, σε ένα ζωντανό όλο ζωή πλάσμα που πόνεσα για να δει το φως. Τη στιγμή που λύγισα, γιατί έρχεται αυτή η στιγμή καμιά φορά, τα λόγια της Γιάννας με βοήθησαν: «Ο τοκετός θέλει μια υπέρβαση.» Και την έκανα, και ενώ για λίγο απέφευγα τον πόνο και προσπαθούσα να τον μαλακώσω, εκείνη τη στιγμή τον καλωσόρισα, το «πονάω» έγινε «γεννάω», όπως μου θύμιζε συνέχεια η Γιάννα, και έσπρωξα ακόμα παραπάνω για να γεννηθεί το Κρηνάκι μας. Τότε ήταν που ήρθε η αγαλλίαση κι η ευγνωμοσύνη. Τα είχα καταφέρει. Τα είχαμε όλοι μαζί καταφέρει. Όλοι εμείς που για τόσους μήνες κρατιόμασταν νοερά από το χέρι και είχαμε αυτό τον ίδιο στόχο.

Όμως ο πλακούντας δεν έβγαινε.. Δεν είχε αποκολληθεί.. «Κατακράτηση πλακούντα» το λέει η επιστήμη. «Δακτυλική αποκόλληση» λέγεται αυτό που έπρεπε για λόγους ασφάλειας, της δικής μου ασφάλειας, να γίνει στο Νοσοκομείο! Έτσι, μου είπαν οι μαίες κι έτσι έκανα. Τις εμπιστευόμουν τυφλά. Τις είχα επιλέξει και ένιωθα σιγουριά! Δεν φοβήθηκα, δεν λύγισα. Κοιτούσα στα μάτια τη Γιάννα και προσπαθούσα να μην σβήσω. Και κρατήθηκα ακόμα και την ώρα που μου μιλούσε άσχημα μέρος του προσωπικού του νοσοκομείου.. δυστυχώς.. Έπαιρνα τις αναπνοές μου και τα ρουθούνια μου γέμιζαν από τα αρώματα που ανέδυε το σώμα μου από τα λάδια που είχαμε χρησιμοποιήσει την ώρα του τοκετού και η θύμησή μου έμενε εκεί, στο θαύμα που είχα ζήσει! Η Κρήνα μου ήταν σε καλά χέρια, δεν ανησυχούσα. Η Ηλέκτρα τη φρόντισε καλύτερα κι από μάνα της κι εγώ, χωρίς να το ξέρω, ήμουν σίγουρη γι’ αυτό την ώρα που προσπαθούσα για εμένα. Και κάποια στιγμή τέλειωσε κι αυτό, πέρασε και ήμουν πάλι στη γαλήνη του σπιτιού μου, κοντά στους «ανθρώπους μου» με την ανάμνηση μιας υπέροχης γέννας και μιας αναποδιάς που όμως, φάνηκε να ρίχνει κι άλλο φως στο δρόμο της αλλαγής για τα δεδομένα του νοσοκομείου, της οποίας αποτελούμε μέρος όλες εμείς οι «διαφορετικές»!

Ήταν όλες αυτές τις στιγμές, καλές κι άσχημες, που με έκαναν να καταλάβω πού χρησίμευσε τελικά όλη αυτή η προετοιμασία στην οποία αναφέρομαι. Τότε το κατάλαβα! Τη στιγμή που το ζούσα και ένα – ένα έβγαιναν τα βέλη από τη φαρέτρα μου, ανάλογα την περίσταση! Εν κατακλείδι, καμιά γυναίκα δεν πρέπει να είναι μόνη της στην εγκυμοσύνη, καμιά γυναίκα δεν πρέπει να γεννάει μόνη της, να πονάει μόνη της, να φοβάται μόνη της, να αγωνιά μόνη της και να αναρωτιέται μόνη της. Χρειαζόμαστε το σύντροφό μας, τα παιδιά μας, την οικογένειά μας, τους φίλους μας, τις μαίες μας, ό,τι διαλέξει η καθεμιά για να τη συνοδεύσει σε όλο αυτό.. όποιον διαλέξει η καθεμία να εμπιστευτεί. Συμπερίληψη! Εκεί κατέληξα αυτές τις μέρες που όλα γυρίζουν στο μυαλό μου ξανά και ξανά. Α! Και κάτι ακόμα. Ποτέ δεν ξέρεις πόσο δυνατή μπορεί να είσαι μέχρι τη στιγμή που το ζεις και το συνειδητοποιείς στην πράξη.

Ευχαριστούμε τη μαμά της Κρήνας για την εμπιστοσύνη και την κατάθεση ψυχής. 

Επικοινώνησε με το Πρότυπο Κέντρο Προετοιμασίας Μητρότητας BABY LOL στο τηλ 6942491530 ή info@babylol.gr για να έρθεις στις ομάδες μας