Η ιστορία της Αλεξάνδρας Μ.

Γειά σας. Είμαι η Αλεξάνδρα και αποφάσισα αν και καθυστερημένα να μοιραστώ μαζί σας τη ΕΜΠΕΙΡΊΑ της εγκυμοσύνης και του τοκετού μου. Από την πρώτη στιγμή μετά τον τοκετό ήθελα να λέω την εμπειρία μου αναλυτικά σε όσους με ρωτούσαν, γιατί αρχικά δεν το πίστευα, ότι το πέρασα και το έφερα εις πέρας και δευτερευόντως ένιωθα και νιώθω περήφανη που τα κατάφερα, πάρα τη δυσκολία που βίωσα στον φυσιολογικό αυτό τοκετό. Ενώ λοιπόν ήμουν άνετη στο να λέω την ιστορία μου, για κάποιο λόγο δεν ένιωθα άνετα να τη γράψω και να δημοσιευθεί. Αυτά όλα μέχρι σήμερα!
Να τα πάρουμε τα πράγματα όμως από την αρχή.
Κάπου στα μέσα Ιουλίου συνειδητοποίησα, ότι έχω 11 μέρες καθυστέρηση. Πήρα λοιπόν δύο τεστ εγκυμοσύνης και έκανα και μια εξέταση αίματος (Β χοριακή). Όλα βγήκαν αρνητικά.
Έκλεισα τότε ραντεβού στο γυναικολόγο. Το επόμενο διαθέσιμο ήταν στις 27 Αυγούστου. Εκεί λοιπόν μάθαμε, ότι παρά τα τόσα αρνητικά τεστ εγώ ήμουν 6 εβδομάδων έγκυος.
Έτσι λοιπόν ξεκίνησε το ταξίδι. Ήταν μια σχετικά ήρεμη εγκυμοσύνης χωρίς ιδιαίτερα συμπτώματα και με τις ορμόνες να μη αισθητή την παρουσία τους. Μετά τα Χριστούγεννα γνώρισα τη Φωτεινή και μπήκα στην ομάδα με άλλα τέσσερα υπέροχα κορίτσια. Εκεί συζητούσαμε, λύναμε ο,τι απορίες είχαμε και κάναμε ασκήσεις ώστε να προετοιμαστούμε όσο γίνεται καλύτερα για τον τοκετό.
Οι εβδομάδες περνούσαν κι εγώ ακολουθούσα τις οδηγίες της Φωτεινής σε συνδυασμό με πολύ περπάτημα και με γυμναστική, αφού αυτό είναι το επάγγελμα μου.
Παρ’ όλα αυτά φτάσαμε στις 40 εβδομάδες αλλά δεν είχα ούτε συσπάσεις ούτε είχε κατέβει το μωρό. Στις 40 και 5 ημέρες ο γιατρός με έβαλε με τεχνητούς πόνους. Στις 9:00 μου έσπασε τα νερά, στις 10:00 μου έβαλε τους πόνους. Μέχρι τη 13:30 η διαστολή ήταν 3. Εκτός του ότι πονούσα αρκετά σκεφτόμουν ότι αν είναι ακόμα 3 πόσες ώρες θα κάνει να φτάσει στο 10! Ευτυχώς η εξαιρετική μαία που είχα δίπλα μου με βοήθησε τόσο ψυχολογικά όσο και στο να προχωρήσει η διαστολή, παροτρύνοντάς με να γυρίσω στο πλάι ακόμα κι αν έτσι αυξανόταν για εμένα ο πόνος. Κάπου στις 18:00 έφτασε η ώρα των εξωθήσεων. Εκεί οι πόνοι ως δια μαγείας σταμάτησαν. Παρά τις προσπάθειες μου το μωρό δεν κατέβαινε. Με βοήθησαν όμως πολύ! Μέσα στο δωμάτιο εκτός από το γιατρό και τη μαία υπήρχε και δεύτερος γιατρός, ένας ειδικευόμενος καθώς και δύο νοσοκόμες. Μια υπέροχη ομάδα! Ταίριαξαν απόλυτα τόσο μεταξύ τους όσο και συνδυαστικά μ’ εμένα. Έτσι αφού άλλαξα πολλές θέσεις, μετά από μια ώρα στις 19:00 ο μπεμπάκος κατάφερε να έρθει στον κόσμο. Ένα μωρό κοντά στα 4 κιλά. Ήξερα ότι οι πιθανότητες να γεννησω ένα μεγάλο παιδί ήταν πολλές, αφού εγώ γεννήθηκα 3800 ενώ η μαμά μου 5200. Η επιθυμία μου όμως να γεννήσω φυσιολογικα ήταν τόσο μεγάλη, που αυτό δεν ήταν αρκετό για να αλλάξω γνώμη. Δεν το μετανιώνω ούτε λεπτό.
Όλα πήγαν καλά. Είμαι χαρούμενη που κατάφερα να συνεργαστώ και να φέρω στον κόσμο αυτό το υπέροχο πλασματάκι. Νιώθω τυχερή με την ομάδα που είχα δίπλα μου αλλά και με όσες μαίες βρέθηκαν στο δρόμο μου τις προηγούμενες ημέρες. Νιώθω όμως επίσης τυχερή, που γνώρισα τη Φωτεινή και με διαφώτισε σε πολλά θέματα.
Ευχαριστώ λοιπόν πολύ όλους όσοι με βοήθησαν τόσο κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, όσο και κατά τη διάρκεια του τοκετού.
Εύχομαι σε όλες τις γυναίκες να γεννήσουν όπως επιθυμούν!
Να έχετε θετική ενέργεια, να είστε δυνατές και να σκέφτεστε μόνο τη στιγμή που θα το κρατήσετε στην αγκαλιά σας!
Μην επηρεάζεστε ο,τι κι αν ακούτε. Το σώμα της κάθε γυναίκας είναι διαφορετικό. Επομένως, ό,τι και να ακούσετε ή να διαβάσετε δεν υπάρχει λόγος να σας τρομάζει, γιατί θα το βιώσετε πολύ διαφορετικά, μοναδικά! Θα βρεθούν κι αυτοί που θα σας πουν ότι παχύνατε, ότι δεν έχουν ακούσει τα καλύτερα για το γιατρός σας ή για το χώρο που αποφασίσατε να γεννήσετε (νοσοκομείο, κλινική, σπίτι). Μην ακούτε τίποτα. Συγκεντρωθείτε στην όμορφη, γεμάτη ελπίδα περίοδο, που διανύετε.

Αξίζει τον κόπο!