ΤΟΚΕΤΟΣ & ανάβαση στον Ταϋγετο

ΤΟΚΕΤΟΣ & ανάβαση στην κορυφή του Ταϋγέτου…. και, όμως, έχουν πολλές ομοιότητες!!!

Ποιος να το περίμενε?!

O μυθικός Ταΰγετος (2.407μ), ένα βουνό μεγάλο και επιβλητικό παίρνει το όνομα του από την αρχαία λέξη ‘’ταύς’’ που σημαίνει μέγας και πολύς, ορίζοντας έτσι το μέγεθος και τη σημασία του. Η κορυφογραμμή του, μήκους άνω των εκατό χιλιομέτρων χωρίζει τη Μεσσηνία από τη Λακωνία.

Ξεκινήσαμε την εκδρομή με το έτερον ήμισυ .Η ορεινή πεζοπορική μας διαδρομή ξεκίνησε από την Μεσσηνιακή πλευρά του βουνού και πιο συγκεκριμένα από τον οικισμό του Αγ. Αθανασίου στο δασός της Βασιλικής. Μπήκαμε στον ορεινό όγκο αφήνοντας πίσω μας τον οικισμό και διασχίσαμε το πυκνό δάσος από έλατα και μαύρα πεύκα και αφού κάνουμε την πρώτη μας στάση αρχίζω εγώ να ρωτάω :”και σε πόση ώρα είπαμε ότι φθάνουμε?”.

Απάντηση :”Έχουμε λίγο περπάτημα ακόμα.”

συνεχίζουμε να περπατάμε μέχρι που φθάνουμε στο αλπικό λιβάδι της πηγής των Μουσγιών, όπου και κάνουμε την δεύτερη μας στάση και εκεί ξαναρωτά: “έχουμε πολύ ακόμα?”.

Απάντηση :”Έχουμε λίγο περπάτημα ακόμα.”

Σκέφτομαι από μέσα μου ότι με ‘δουλεύει”.

Συνεχίζουμε την ανάβαση μας έως ότου αγγίξουμε το πρώτο διάσελο, όπου και ξαναζητάω να σταματήσουμε για να “πάρουμε μερικές ανάσες”. Ξαναρωτάω “πόσο ακόμα θέλουμε?” με μεγάλη απελπισία, γιατί για κορυφή άκουγα και κορυφή δεν έβλεπα .Άσε που ήδη δεν ήξερα τι με πρωτοπονούσε : το βάρος του εξοπλισμού που κουβαλούσα, τα παπούτσια μου που είχαν ήδη μουσκέψει (επειδή είχα πέσει μέσα σε λάσπες και θεοπαγωμένα νερά, το ότι κάναμε ήδη ανάβαση για περίπου 2 ώρες, ο ήλιος (ήταν ντάλα μεσημέρι), ο αέρας που δυνάμωνε ή ή κούραση που όλο και μεγάλωνε!!!

Συνεχίζουμε την ανάβαση περπατώντας στην κορυφογραμμή Σπανακάκι που χωρίζει την Μεσσηνία από την Λακωνία και εκεί αναθαρρεύω από την μαγική θέα!!! Αγναντεύουμε πότε την Λακωνία και την κοιλάδα του Ευρώτα από δεξιά και πότε την Μεσσηνία με τον Μεσσηνιακό Κόλπο από αριστερά. Αφήνοντας πίσω μας την κορυφογραμμή μπαίνουμε στο τελικό τμήμα της ανάβασης.

Τώρα αναπτερώνεται το ηθικό μου και σκέφτομαι από μέσα μου ότι όλη η προπόνηση που κάνω καθημερινά, τελικά αποδίδει!!! Οπότε, τώρα συνειδητοποιώ, ότι παρ’ όλες τις δυσκολίες, εγώ θέλω όλο αυτό να το βιώσω όσο περισσότερο γίνεται και αποφασίζω να μην ξαναρωτήσω για το πόση ώρα θέλουμε για να φθάσουμε στην κορυφή του Ταϋγέτου, στον πρότερο στόχο μας!

Συνεχίζουμε για κάμποση ώρα ακόμα με δυνατές ριπές αέρα να μας κάνουν την ανάβαση δύσκολη και συνάμα επικίνδυνη. Ένα τελευταίο εμπόδιο είναι λέω στον εαυτό μου. Ο άντρας μου ήταν εκεί δίπλα μου για να μου δώσει το χέρι του όποτε και όταν τον χρειάστηκα, να πάρει μέρος από το βάρος του εξοπλισμό μου (που από τον πολύ δυνατό αέρα η ανάβαση γινόταν εξαιρετικά επικίνδυνη για εμένα), να μπει μπροστά μου, να με ενθαρρύνει με τα λόγια του ….και επιτέλους αγγίζουμε το πλάτωμα της κορυφής ”κατακτώντας” το ψηλότερο σημείο (2.407μ)…

Από την κορυφή της πυραμίδας η αίσθηση είναι σαν να αιωρείσαι πάνω στα σύννεφα καθώς η θέα σου κόβει την ανάσα και το μάτι χάνεται σε όλα τα μήκη και πλάτη του ορίζοντα. … και τότε το νιώθεις…: ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ, ΧΑΡΑ, ΠΛΗΡΟΤΗΤΑ, ΕΥΤΥΧΙΑ, ΕΥΓΝΩΝΟΣΥΝΗ και λες δυνατά ότι άξιζε τον κόπο από την αρχή μέχρι το τέλος!!!