Μια προσωπική εμπειρία: O τοκετός της Γεωργίας

To Σάββατο 11/7 ξύπνησα νωρίς το πρωί και καθώς ένιωθα πολύ ξεκούραστη αποφάσισα να κάνω κάποιες από τις ασκήσεις που μας έχει μάθει η Φωτεινή για να ενεργοποιήσω το σώμα μου. Μετά από περίπου μισή ώρα άρχισα να νιώθω ήπιες ακανόνιστες συσπάσεις που συνοδεύονταν από έναν ελαφρύ πόνο χαμηλά στη λεκάνη. Δεν υποπτεύθηκα κάτι, μιας και τα συμπτώματα αυτά έρχονταν και έφευγαν τις τελευταίες δύο εβδομάδες χωρίς να με ενοχλούν στην καθημερινότητα μου. Στη συνέχεια καθώς έτρωγα πρωινό με το σύντροφό μου, άρχισα να νιώθω τις συσπάσεις λίγο πιο έντονα και κει σκέφτηκα πρώτη φορά ότι ίσως πλησιάζουν οι μέρες για τον επερχόμενο τοκετό!, οπότε άρχισα να ανυπομονώ για το προκαθορισμένο ραντεβού που είχα εκείνη τη μέρα με τη γιατρό μου για καρδιοτοκογράφημα.

Πήγαμε στο νοσοκομείο κατά τις 10:00 ενώ οι συσπάσεις είχαν υποχωρήσει και η γιατρός αφού με εξέτασε κολπικά μου είπε ότι σε λίγη ώρα επρόκειτο να ξεκινήσει ο τοκετός μου!!! Η διαστολή του τραχήλου είχε φτάσει στο 3, το μωρό είχε τη σωστή θέση και είχε κατέβει αρκετά και είδε και κάποιες βλέννες. Όταν το ακούσαμε καταρχήν ξαφνιαστήκαμε, γιατί δεν περιμέναμε να έρθει έτσι απροειδοποίητα η μπέμπα ( η πιθανή ημερομηνία τοκετού μου ήταν 18/7 άρα ήταν ακριβώς μία εβδομάδα νωρίτερα) , όμως μετά από λίγα δευτερόλεπτα γεμίσαμε από χαρά και προσμονή! Η γιατρός μου σύστησε να πάω στο σπίτι να πάρω τα πράγματά μου, να περπατήσω λίγη ώρα και σε μια ώρα να επιστρέψω στο νοσοκομείο για να γεννήσω. Γυρνώντας στο σπίτι άρχισα όντως να νιώθω αισθητές πλέον συσπάσεις κάθε 5 λεπτά οπότε συνειδητοποίησα ότι όντως πλησιάζει η στιγμή.

Ετοιμαστήκαμε, έκανα ένα ντουζ και καθώς δεν ήθελα να βγω για περπάτημα μέσα τον ήλιο – η ώρα ήταν πλέον 11:30 – έβαλα μουσική και αρχίσαμε το χορό για να εκτονώσουμε τη χαρά μας! Εκείνη τη στιγμή ήθελα πάρα πολύ να κινηθώ μιας και ήξερα ότι μπορεί αυτό να μη μου επιτραπεί στο νοσοκομείο. Στις 12:30 φτάσαμε πάλι στο νοσοκομείο όπου η γιατρός είπε ότι η διαστολή είχε προχωρήσει, με ετοίμασαν και κατά τη 1:00 με έβαλαν στην αίθουσα τοκετού όπου με επέβλεπαν κάθε τόσο οι μαίες και η γιατρός. Σε αυτή τη φάση ήταν πολύ σημαντικό ότι ήταν μέσα στο δωμάτιο μαζί μου ο σύντροφός μου, γιατί ένιωθα σαν να ήμαστε στο σπίτι και δεν άλλαξε καθόλου η ψυχολογία μου. Οι συσπάσεις σταδιακά γίνονταν όλο και πιο έντονες και συχνές, ήταν όμως απόλυτα διαχειρίσιμες . Όλο αυτό το διάστημα προσπαθούσα με αναπνοές μύτη- μύτη να διατηρώ την ηρεμία μου, ώσπου κάποια στιγμή κατά τις 3:00 η μαία είδε από τον καρδιοτοκογράφο ότι οι συσπάσεις ήταν αρκετά δυνατές και φώναξε τη γιατρό, η οποία μου είπε ότι η διαστολή μου είχε φτάσει στο 6. Της ζήτησα να σηκωθώ και να περπατήσω γιατί ένιωθα καλά και με άφησε.

Περπατήσαμε μαζί στο διάδρομο έξω από την αίθουσα με το σύντροφό μου να με κρατάει για περίπου 45 λεπτά και αυτό με βοήθησε πολύ να ξεχάσω τον πόνο που είχε δυναμώσει αρκετά. Περπατούσαμε και όταν ερχόταν σύσπαση σταματούσα και λικνιζόμουν. Όταν επέστρεψα στην αίθουσα κατά τις 4:00 η γιατρός μου είπε ότι η διαστολή είχε φτάσει στο 9,5 και μου έκανε πολύ καλό το περπάτημα. Μου έσπασε η ίδια τα νερά. Υστερα από λίγο άρχισε το στάδιο των εξωθήσεων. Προσπάθησα στις πρώτες εξωθήσεις να σπρώξω με αναπνοές μύτη- στόμα, αλλά δεν τα κατάφερνα και αφέθηκα στις οδηγίες που μου έδιναν οι μαίες. Η φάση αυτή κράτησε περίπου 40 λεπτά όπου προσπαθούσα να συνεργαστώ με τις μαίες και τη γιατρό, γιατί το μωρό δεν κατέβαινε εύκολα . Στις 5:05 γεννήθηκε η μικρή μου και δέκα λεπτά αργότερα μου την έφεραν δίπλα μου να τη θηλάσω.

Αυτό μου έδωσε πολύ δύναμη να ανακτήσω την ενέργειά μου και εννοείται ότι όποια ταλαιπωρία είχε ήδη ξεχαστεί. Σε όλη τη διάρκεια του τοκετού ένιωθα σίγουρη ότι όλα θα πάνε καλά γιατί είχα απόλυτη εμπιστοσύνη στη γιατρό μου και είχα αυτοπεποίθηση λόγω της προετοιμασίας που είχαμε κάνει στο Babylol και των συμβουλών της Φωτεινής, από την αρχή της εγκυμοσύνης. Θεωρώ ότι ένα από τα πράγματα που έπαιξαν πολύ σημαντικό ρόλο στον τοκετό μου είναι ότι έφτασα στο τέλος της εγκυμοσύνης μου χωρίς άγχος και φόβο για το οτιδήποτε.

Όλες οι ανησυχίες που προέκυψαν είχαν συζητηθεί και λυθεί και πλέον ένιωθα μόνο προσμονή και ηρεμία. Αυτό με βοήθησε να νιώσω καλύτερα το σώμα μου και να βιώσω τις αλλαγές που έγιναν πρίν, μετά και στη διάρκεια του τοκετού με χαρά και θαυμασμό για αυτό το τόσο σπουδαίο πράγμα, τη γέννηση!